Wednesday, March 20, 2013

Kisah Sambal Kicap

Dear Diary,

Jauh berjalan, luas pengalaman. Memang tepat pepatah ni. Kata-kata orang dulu tak elok disangkal.

Berbeza dengan anak-anak aku yang dari kecik telah didedahkan dengan macam-macam benda melalui pengalaman depa dok pi jalan sana-sini, aku dulu kecik-kecik jarang pi melancong. Boleh kira dengan jari la berapa kali aku keluaq Kedah.

Habih-habih sangat pi Perlis dan Penang. Dulu pi Penang tu kira world la bagi kami adik beradik. Once in a blue moon, dapat la pi KL. Seingat aku, first time aku jejak kaki kat KL masa umur 12 tahun. Then, masa umur 10 tahun aku pi Kelantan. Tu pun pi rumah pak penakan. Tu ja la pengalaman melancong aku. Tempat-tempat lain memang tak penah. Negeri-negeri belah selatan lagilah kan.

Langkah aku mula panjang bila aku start belajaq kat PPP. Start dari situ, banyak tempat gak la aku pi. Tapi pi sendiri dengan kawan-kawan. Time study kat US dulu, pantang cuti aku mesti pi berjalan. Memang tak lekat kat rumah sampai sorang kawan aku ni gelar aku Marco Polo. Boleh kata belah east coast US aku khatam. Aku pi sampai Canada & Mexico. Bila start kerja dan pegang duit sendiri, lagi la rancak aku melancong. Punyala panjang mukadimah, aku sebenaqnya nak cerita kisah aku pi Melaka tahun 1999.

Aku menang satu peraduan kat ofis aku. Hadiahnya penginapan kat Riviera Beach Resort, Melaka (hotel ni pun dah tukaq nama). Aku pun ajak la kawan baik aku Zaidah pi sama. Aku turun KL dari Penang (time tu aku kerja kat Penang). Dari KL, drive pi Melaka.

Sakan la kami round Melaka. Banyak jugak tempat kami pi. On the way balik hotel, kami singgah la sat tepi jalan beli pisang goreng. Aku yang turun pi beli. Macam biasa la urusniaga beli pisang goreng. Makcik tu pun bungkuskan la banyak mana yang aku nak beli. Dah habih dia masukkan pisang goreng, dia masukkan jugak sepaket kecik kicap (time tu aku tak tau sambal kicap, aku ingat kicap ja).

Aku ni heran la pasai apa pulak makcik ni letak paket kicap dalam plastik pisang goreng aku. Mulut ni laju ja nak cakap, “Makcik, saya nak pisang goreng ja.” Tapi nasib baik tak tekeluaq lagi sebab aku peghati dalam plastik pembeli sebelah aku pun dia masukkan gak paket kicap tu. Akupun tutup mulut and bayaq duit.

Dalam dok pelik tu aku pikiaq kat Kedah aku beli pisang goreng tak dak pun kicap-kicap ni. Depa bagi pisang goreng ja. Naik ataih kereta, aku pun cerita la kat kawan aku. Dia punyala gelak kat aku. Dia explain kat belah selatan memang depa makan pisang goreng cicah sambal kicap. Nasib baik la aku tak cakap apa-apa kat makcik juai pisang goreng tu.

Kan betoi pepatah kat ataih tu – Jauh berjalan, luas pengalaman.

~~ Sedap gak aih makan pisang goreng cicah sambal kicap ~~

6 notes of inspiration:

SL said...

Haha best baca bila awak tulih dlm bahasa kedah. Intro panjanggg punya ... Haha :) dok ingat apa lah kan ..... Tapi saya tak suka saya makan dgn ice cream

Unaizah said...

SL - Sekali-sekala tulis macam dok cakap hari-hari hahahaha. Ada things yg better explained in our own language in our own way kan. Haa, benda baru ni makan pisang goreng dgn aiskrim. Nanti blh try. Tapai dgn aiskrim - marvelous!

lady lavender said...

Saya dulu pun tahu mkn pisang goreng dgn kicap cili ms study kat johor. Mula2 turn pelik jugak tp lama2 baru tahu sedaaappp....p/s:aiisehhh...ingatkan salah masuk blog jumpa entry in bahasa hiihii....anyway luv ur writing :D

Unaizah said...

Lady Lavender - Kalau gi tempat orang, saya try makan local food utk pengalaman. Sekurang-kurangnya dah penah rasa :-)

Ermayum said...

i think you should write like this - lagi best

Unaizah said...

Ermayum - Ya ka? Insya Allah, depending on kisah apa yg nak diceritakan.